De fluistering van Yshotha - 1

Op het moment dat mijn vader mij vertelde dat hij met pensioen ging en de begrafenisonderneming aan mij wilde overdragen, kreeg ik vluchtneigingen. Ik wilde wegrennen naar de verste uithoeken van de aarde, mijn gezicht naar de hemel opheffen en lucht opsnuiven die niets van me wilde. Ik wilde me laten opslokken door die vrijheid van verwachtingen, tot de warmte doordrong in al mijn ledematen, elke rimpel en frons gladstreek en mijn stevig gebalde vuisten losmaakte. 

 
Ik had al eens eerder willen vluchten, maar was daar niet in geslaagd. Plichtsbesef, zie je. Plichtsbesef, plichtsbesef, plichtsbesef. Dat woord mocht wel in drievoud onder mijn naam in mijn grafsteen gekerfd worden, zodat iedereen zou begrijpen wie ik, Yshotha Fhtagn, echt was. Waardoor ik werd gedreven en geremd. En ja, als ik heel eerlijk ben, ook waarvan ik genoot, verstrikt als ik was in een wereld die me zowel blij maakte als angst aanjoeg. Mijn hart verscheurd door iedereen die me nodig had, net zoals ik hen nodig had.