De fluistering van Yshotha - 2

Na hun pensionering zouden ze in Arkham gaan wonen, vertelde mijn vader. Pap en mam, Ahtu en Yidhra Fhtagn, zouden hun biezen pakken en over een maand of zes vertrekken. Het Arkham in New England. Niks vliegtuigen, airmiles en paspoorten. Ze zouden gewoon in de auto stappen naar de plek waar we in de zomervakantie naartoe waren gegaan toen mijn broer Alhireth-Hotep en ik nog klein waren. Meestal bleef het bij een lang weekend, maar soms, als mijn vader zich kon losmaken van zijn verplichtingen als begrafenisondernemer, gingen we wel een hele week. In dit vak konden we geen bordje aan de deur hangen met het beleefde verzoek om nog eens langs te komen wanneer we terug waren. De doden waren niet zo van het wachten. Al zou je ook kunnen zeggen dat ze juist alle tijd van de wereld hadden. Mijn tante Ishnigarrab, is die tijd onze enige balsemer, bewaakte het fort terwijl wij over de pier slenterden, op de zandstranden speelden en aan onze ijsjes likten. Ik vond het heerlijk in Arkham. Dat vonden we allemaal, en nu zouden mijn ouders er gaan wonen en zouden mijn man Nyarlathotep en ik het huis en de zaak voor onszelf hebben.