Die zomer met jou - 1 - Lily
Lily klemde haar handen om het stuur en trapte harder. Hier, op de noordelijke punt van Cape Cod, terwijl de rest van de mensheid amper wakker was en slaperig naar de koffiepot reikte, had ze het rijk alleen.
Overal om haar heen zag ze zanderige duinen en de zee strekte zich uit zover haar oog reikte. Ze fietste deze route elke dag, en elke dag was het anders. Vandaag was de lucht zo blauw als een ijsvogel, maar ze had ook gloeiend oranje, vlammend rood en rokerig grijs gezien.
Deze plek was geliefd bij trekvogels en toeristen, en over het algemeen gaf ze de voorkeur aan de eerste. Gisteren had ze nog een paar reigers gezien, een grote blauwe en twee witte. Hoe minder mensen, hoe beter. Als het aan haar lag, maar aangezien ze haar huidige baantje aan de toestroom van de zomergasten te danken had, beklaagde ze zich niet.
Ze haalde diep adem en liet haar longen en haar geest volstromen met de zilte zeelucht. Ze voelde zich vrij op deze winderige, zonovergoten strook land aan de kust. Voor het eerst in maanden voelde ze zich iets beter. Sterker. Alsof ze het alsnog zou redden. De druk was van de ketel. Ze werd niet langer om twee uur 's nachts badend in het zweet en paniekerig wakker, bekneld in een leven dat ze tot in het diepst van haar ziel verfoeide.
Ze ervoer bijna iets van geluk, maar toen begon haar telefoon te zoemen en verdween het gevoel als sneeuw voor de zon.
Ze trapte nog harder in een poging het hardnekkige signaal voor te blijven. Ze hoefde niet op het scherm te kijken om te weten wie haar belde. Het was klokslag tien uur 's morgens. Er was maar 1 persoon die haar op dat tijdstip belde.
Verdorie.
Schuldgevoel en plichtsbesef zorgden ervoor dat ze toch op de rem ging staan. Ze stapte af, en met een zucht haalde ze haar telefoon tevoorschijn. Als ze nu niet opnam, zou ze dat later alsnog moeten doen, en dat vooruitzicht zou de nu helderblauwe hemel donker kleuren. Het was de prijs die ze moest betalen voor haar vlucht. Je kon wegrennen, maar met de huidige technologie kon je je niet meer verbergen.
"Lily, liefje? Mam hier."
Ze sloot even haar ogen.
Ze had dit belletje verwacht, al vanaf het moment dat ze haar moeders uitnodiging had afgewimpeld om langs te komen en 'erover te praten'. Alsof nog meer gesprekken de uitkomst zouden veranderen.
Telkens als ze de naam van haar moeder op het telefoonscherm zag, kwam er een knoop in haar maag.
Haar schuldgevoel liet zijn snijtanden diep in haar zachte, kwetsbare weefsel zinken. Haar ouders hadden zich veel ontzegd omwille van haar, wat ze met een spreekwoordelijke klap in hun gezicht had beantwoord. Ze had hun niet eens een echte reden gegeven. Dat wil zeggen, niet één die zij konden begrijpen.
Ze verdienden beter.
"Ik ben op weg naar mijn werk, mam, ik wil niet te laat komen."
Opeens leken andermans vaat en vuile was opruimen een aanlokkelijk vooruitzicht. Liever dat dan een gesprek met haar moeder, wanneer dan ook. Daarna voelde ze zich altijd terug bij af en zat ze zo verstrikt in schuldgevoelens dat ze twijfelde of ze wel het juiste pad had gekozen. "Alles goed bij jou?"
"Nee, Lily, we maken ons zorgen over je." Haar stem beefde. "We begrijpen gewoon niet wat er aan de hand is. Waarom vertel je het ons niet?"
Lily's greep op de telefoon in haar hand verstevigde zich. "Er is niets aan de hand. Je hoeft je nergens zorgen over te maken." Ze had dit al honderden keren gezegd, maar het kwam maar niet aan.