Doodlopend spoor - 3

Opgelucht dat ze eindelijk klaar was met het fysieke bewijs van de zaak Slayer bij UB af te leveren, trok Bree haar rok recht en ging in de stoel naast Ryland Beck's bureau zitten.

Ryland, met gebruik van de steekwagen die Bree in haar politiewagen had meegenomen, deponeerde de laatste van de twaalf dozen met dossiers aan de andere kant van zijn bureau, waarna hij op zijn stoel plaatsnam.

Ze stond op het punt om hem de formulieren ten aanzien van de bewakingsketen te overhandigen, maar aarzelde toen ze een map met moddervlekken voor hem zag liggen.

Hij trok een grimas en gooide de map in een la. "Is dat de inventarislijst die we eerder afvinkten?"

"Ja." Ze legde de papieren op de plek die hij had vrijgemaakt. "Aangezien jij elk item al van een paraaf hebt voorzien, hoef je nu alleen nog maar de eerste en de laatste pagina te ondertekenen en daarna de contactinformatie te checken. Als je klaar bent, zal ik jou en je team briefen, zoals we zijn overeengekomen en-"

"Ryland." Eén van de mannen een aantal bureaus verderop hield een telefoon omhoog en gebaarde naar hem. "Gatlinburg PD heeft nog wat vragen over de kerel die je hebt gezien."

Ryland keek haar verontschuldigend aan. "Sorry. Er was...een incident onderweg hierheen, en dat telefoontje moet ik even beantwoorden. Ben zo terug."

Ze knikte, zich afvragend of het incident waarnaar hij verwees de modder en scheuren in zijn pak verklaarden die ze had gezien, voordat hij de badkamer in was gedoken. Toen hij was teruggekeerd in een spijkerbroek en een smaragdgroen T-shirt dat het groen van zijn ogen en zijn gespierde borst benadrukte, was ze de modder totaal vergeten. Maar ze bleef professioneel en liet hem niet merken dat ze van slag was door hem.

Zelfs nu, terwijl ze hem aan de andere kant van de ruimte op de paste lijn zag praten, was het moeilijk om niet te staren. Hoe goed hij die spijkerbroek ook vulde, of hoe indrukwekkend zijn bicepsen ook waren, echt belangrijk was of hij inderdaad de eersteklas detective was, zoals haar was verteld.

Toen haar baas haar had gezegd dat Monroe County met UB aan hun cold cases zou gaan werken, had ze zich grote zorgen gemaakt. Het stelde haar niet gerust dat UB door tientallen bureaus was goedgekeurd en dat hun detectives allemaal voormalige wetshandhavers waren. Ze maakte zich zorgen over wat ze nu waren: burgers. Dat betekende dat ze zich aan hun eigen regels hielden, zonder de supervisie die zij en haar collega's wel hadden. Eén verkeerde stap, één illegale huiszoeking zou ertoe kunnen leiden dat een rechter cruciaal bewijsmateriaal afwees. Een zaak kon in één tel van 'cold' in 'niet-vervolgbaar' veranderen. Het was haar grootste angst dat UB per ongeluk de kans verpestte om ooit een veroordeling in de zaak Smoky Mountain Slayer te krijgen.

Eerder, toen Ryland en zij nauwgezet al het bewijsmateriaal hadden afgevinkt en opgeborgen, kon niet ontkend worden dat hij léék te weten wat hij deed. Maar het was nog steeds moeilijk om hem serieus te nemen, aangezien hij eruitzag als een mannelijk covermodel.

Alsof hij voelde dat ze hem bestudeerde, wierp hij een blik op haar en glimlachte. Ze glimlachte terug, waarna ze haar aandacht met een ongemakkelijk gevoel richtte op de glazen voormuur en het volle parkeerterrein buiten. De ongeveer tien mensen die in deze enorme ruimte aanwezig waren, verklaarden het grote aantal auto's niet. En aangezien de meeste muren van glas waren, kon ze alles in één oogopslag zien. Behalve de badkamers en wat zo te zien voorraadkasten waren aan de rechterkant van de hoofdingang, leek het gebouw uit deze ene grote ruimte te bestaan met een trap aan de andere kant. Die leidde naar een galerij van vergaderzalen die geheel van glas waren.

Misschien was er een kelder en werkten de eigenaren van de andere auto's daar. Eén van de deuren bij de badkamers kon een andere trap verbergen in plaats van een kast. 

Waarschijnlijk was het in dit gebied niet ongebruikelijk om een kelder te hebben. De meeste gebouwen hier waren tegen de bergwand aan gebouwd, met een wirwar van ondersteunende balken en palen aan de achterkant waarmee ze aan het gesteente verankerd waren. Een lager niveau dat aan de voorkant niet te zien was, verdubbelde de ruimte van het gebouw. En er zou wel een spectaculair uitzicht zijn.

"Sorry voor de onderbreking. Waarschijnlijk wil je zo snel mogelijk mijn team briefen en terugrijden."

Ze draaide zich om in haar stoel op het moment dat Ryland achter zijn bureau ging zitten, haar opnieuw een charmante glimlach schenkend, waardoor haar hartslag omhoogschoot. Goeie genade, wat was hij sexy.

"Maak je geen zorgen," zei ze. "Ik vind het niet erg om te wachten." Als het betekende dat ze tijd met hem kon doorbrengen, zou ze graag de hele dag blijven.

"Het Monroe County Sheriff's Office bevindt zich in Madisonvillle, toch? Ongeveer anderhalf uur rijden vanaf hier?"

Ze schudde haar hoofd. "Bijna twee uur, vooral als het druk is. Maar ik heb geen haast om  terug te gaan. Begrijp me niet verkeerd.