Het fluisterende kompas - Eveline Helmink

De afgelopen jaren is het woord 'spiritualiteit' een beetje in onmin geraakt. Te zweverig, te geitenwollensok en bovendien heeft iedereen er persoonlijke associaties mee: van kale meditatieruimtes en ongebleekt katoen tot patchouli-dampen en paars fluweel - en alles daartussenin. Niet altijd positief. Niet altijd openminded. En aangezien niemand weggezet wil worden als wereldvreemd of naïef, is 'spiritualiteit' als begrip meer en meer onder een laagje stof verdwenen. Toch schuurde dat. Wie zoekt naar de betekenis van spiritualiteit vindt zinnen als deze: "Een innerlijk zielenleven," "De richting en inrichting van je leven met een intuïtieve levensstijl" of "Elke mogelijke vorm van verbondenheid met het hogere, grotere, geestelijke in of buiten ons". Het woord spirit is afgeleid van het Latijnse spiritus, wat adem betekent. Is dat niet juist waanzinnig mooi en betekenisvol? Spiritualiteit is wat ons doet ademen, wat ons doet leven. Het is niets minder dan een prachtig paraplu-begrip voor ons verlangen naar verbinding, eenheid en onvoorwaardelijke liefde.

Ik vergelijk body, mind en soul vaak met een krukje met drie poten; wil het stevig staan, dan moeten alle poten even sterk zijn. Je kunt een tijdje op de wilskracht en ratio van de mind varen, dat zal je ver brengen. Je kunt ook al je aandacht geven aan je lichaam, en je zal je sterk en energiek voelen. Maar zonder de ziel, je intuïtie, het hart, of welke naam jij ook geeft aan dat innerlijke weten, raak je uit evenwicht. We hebben het contact met onze ziel nodig om het leven ten volle en verbonden te leven. Het is een fluisterend en fijnzinnig innerlijk kompas dat onze levensweg loepzuiver richting geeft.

Spirit!