Kom maar met lege handen als je durft - Alida Dijk

Laatst ging ik wandelen met mijn achternichtje. Haar moeder en mijn vader waren nicht en neef. Onze ouders, ze zijn inmiddels alle vier gestorven, waren hun leven lang goede vrienden. We logeerden als kinderen vaak bij elkaar. Ik vind het troostrijk om met haar af te spreken. Ons contact geeft me een gevoel van verbinding met mijn verleden en onze familie. De laatste keer dat ik haar zag was vorig najaar, toen was ze in Oost-Nederland waar ik woon. Nu reisde ik naar haar in Noord-Holland. Ik vroeg of ik iets voor haar mee zou nemen, maar ze zei: "Kom maar met lege handen als je durft." 

Het zette me aan het denken over waarom het ons vaak goed af gaat om een cadeau of compliment te geven, terwijl we ontvangen vaak lastiger vinden. Waarom vond ik het eigenlijk zo belangrijk om toch iets mee te nemen? Want ik had het niet kunnen laten: ik kocht bloemen voor haar, die ze hartelijk ontving en direct in een passende vaas zette. Als je goed kunt ontvangen, leer je nog beter te geven. Er is meer verbinding, het leven gaat meer stromen. 

Mijn achternicht en ik wandelden aan zee. De zon ging schijnen, we lachten en praatten tot we toe waren aan een drankje. De herkenning in elkaars verhalen, de waarden en normen die we delen. Ze maakte hilarische foto's. Twee uitgelaten vrouwen, dicht bij elkaar. Op de achtergrond de ondergaande zon. Ze stuurde me de foto's toen ik weer in de trein zat en appte: ..."Ik ga genieten van de bloemen en jij van de foto's. Wel thuis..." Het gaf me een gevoel van balans, was blij dat ik die bloemen toch had meegenomen.