Levensgevaarlijk besluit - 1
"Je kwam er zelf mee," klonk de stem van zijn partner aan de andere kant van de open mobiele lijn.
"Dat wil nog niet zeggen dat het een goed idee is," zei Marcos gekscherend. In feite was het een briljant idee. Als hij het maar overleefde. De DEA, de Amerikaanse drugsautoriteit, probeerde al jaren greep te krijgen op Carlton Wayne White, maar de man was paranoïde en zo glibberig als een aal. Het was ze pas kortgeleden gelukt om zijn adres te achterhalen.
Dat wilde zeggen, als het adres waar Marcos nu naar op weg was, inderdaad Carltons landhuis zou blijken te zijn, en niet een oude kolenmijn waar een drugsbaron het lijk kon begraven van een ontmaskerde undercoveragent. Namelijk dat van hemzelf.
"Volgens het gps ben ik er vlakbij," meldde hij zijn partner. "Ik stop mijn telefoon nu weg. Ik neem alleen nog contact met je op als ik in de problemen kom."
"Wees voorzichtig."
"Doe ik." Marcos beëindigde het telefoontje, hopend dat hij genoeg zelfvertrouwen in zijn stem had gelegd. Doorgaans kickte hij op de spanning van een undercoverafspraak. Dit was echter niet de gebruikelijke routine, waarbij hij met een stapel geld zwaaide, een ontmoeting regelde om de drugs overhandigd te krijgen en in plaats van de ruil te laten plaatsvinden, zijn insigne en zijn wapen trok. Vandaag was hij uitgenodigd in het huis van een beruchte heroïnedealer. En als alles volgens plan verliep, zou hij daar het hele weekend doorbrengen met zijn gastheer, Carlton Wayne White.
Op dit moment was hij immers niet Marcos Costa, rijzende ster bij de DEA, maar Marco Costrales, een belangrijke speler in de drugswereld. Of in elk geval iemand die een belangrijke positie in de drugswereld ambieerde, met het soort geld waarmee je een kaartje voor de eerste rij kon kopen.
Hij bracht de auto tot stilstand en klapte een verborgen vak onder de passagiersstoel open. Ironisch genoeg was de auto oorspronkelijk eigendom geweest van een dealer in Florida en was het vak gebruikt om drugs te verstoppen. Nu zette Marcos zijn mobiel uit om de batterij te sparen en stopte hij het toestel in het vak, hopend dat hij het niet meer nodig zou hebben tot hij veilig weg was uit de Appalachians.
Dit viel ruim buiten, het gebruikelijke protocol van de DEA, maar Carlton Wayne White was een grote vangst, en Marcos' partner had vijftien jaar ervaring, de nodige invloed, en de reputatie dat hij buiten de gebeende paden durfde te treden. Op de één of andere manier had hij hun bazen zover gekregen om toestemming te verlenen aan een operatie waar het bureau normaal gesproken direct nee tegen zou zeggen. De waarheid was dat Marcos al vanaf zijn eerste dag bij de DEA over een zaak als deze had gedroomd.
"Eropaf," prevelde hij, en hij startte de motor weer. Een open plek in de dichte begroeiing gaf hem vrij uitzicht over de rand van de berg, Zijn adem stokte bij het zien van de schoonheid van de Natuur. Hij kon kilometers ver van zich af kijken, over eindeloze pieken en valleien die door de ondergaande zon in een roze-oranje gloed werden gehuld. Carlton Wayne White verdiende dit panorama niet.
Toen was het weer weg en werd Marcos omringd door bomen. Het gps gaf hem opdracht om af te slaan, maar hij zag het smalle zandpad pas op het allerlaatste moment en miste het bijna.