Levensgevaarlijk besluit - 2

Marcos Costa.

Brenna kon niet ophouden met staren. Het zou zelfs kunnen dat ze een beetje kwijlde.

Hoe toevallig was dit? Ze had hem niet meer gezien sinds haar elfde, een paar korte maanden nadat haar hele wereld was verwoest en ze in een pleeggezin terecht was gekomen. Ze was nog kapot geweest van de dood van haar moeder en lichamelijk nog aan het herstellen van het auto-ongeluk waarbij ze haar enige familie kwijt was geraakt. Bang, verdrietig en eenzaam was ze het huis van het pleeggezin binnengelopen. En de eerste persoon die ze had gezien, was Marcos geweest.

Hij was toen twaalf, een mager joch met opvallende kuiltjes in zijn wangen. Zelfs verblind van verdriet had ze zich tot hem aangetrokken gevoeld. Tot op de dag van vandaag kon ze niet precies zeggen waardoor dat kwam, behalve dat ze het gevoel had gehad dat haar ziel hem had herkend. Dat klonk afgezaagd, zelfs in haar eigen hoofd, maar beter kon ze het niet omschrijven.

Van het magere joch was niets meer over. Vergeleken bij Carlton leek iedereen natuurlijk klein, maar deze volwassen versie van Marcos was natuurlijk gemiddeld van lengte. Het viel moeilijk te zeggen, omdat hij zat, maar het was in elk geval duidelijk te zien dat hij breder was geworden. Armen die ooit op twijgjes hadden geleken, waren veranderd in gebeeldhouwde spierbundels, goed zichtbaar onder zijn strakke poloshirt.

En de kuiltjes? Die zaten er nog, als de kers op een beker roomijs. De man zag eruit als een filmster, met zijn dikke, donkere haar en zijn blauwgrijze ogen, die opvielen tegen zijn lichte huid. En net als eerst, toen ze nog een meisje was geweest, staarde ze als gehypnotiseerd in die ogen, met het gevoel dat ze dat uren zou kunnen volhouden.

"Kennen jullie elkaar?"

Brenna schrok op uit haar roes en besefte dat Carlton hen allebei argwanend opnam. Tegelijk zei Marcos tegen haar: "Marco. Ik heet Marco."

"Marco," herhaalde ze suffig, zich afvragend wat hij hier in vredesnaam deed. Hoe ze zich ook had voorgesteld hem ooit terug te zien, ze had nooit gedroomd dat het midden in de bergen zou zijn, in het geheime landhuis van een drugsbaron.

En als ze zich niet snel bij elkaar raapte, zou ze hen allebei de dood in jagen.

Ze probeerde de verdwaasde uitdrukking van haar gezicht te wissen. "Soort van," antwoordde ze op de vraag van Carlton. Ze deed haar best om luchtig te klinken, maar haar stem was eerder ademloos.

Ze keek naar Marcos en wenste vurig dat hij, wat hij hier ook kwam doen, zou vertrekken voordat hij de boel voor haar zou verpesten. Dit was een unieke kans, en die zou ze zich niet laten ontglippen - zelfs niet voor de eerste jongen die haar hart sneller had laten slaan.

Ze liep de enorme kamer door, haar veel te hoge hakken klikkend op de marmeren vloer, en ging op de stoel naast Carlton zitten. "Ik heb hem een keer opgepikt in een bar. Wanneer was dat ook weer? Een paar jaar geleden?" Ze schudde haar hoofd en stootte een lachje uit, in de hoop dat Marcos mee zou gaan in haar verhaal.

Ze had kunnen zeggen dat ze Marcos uit het pleeggezin kende. Carlton kende haar achtergrond - in elke geval de versie die ze hem had verteld - en hij wist dat ze een poosje in een pleeggezin had gewoond. Marcos gebruikte echter een valse naam. Wat voor spel hij ook speelde, ze wilde het verhaal dat hij Carlton op de mouw had gespeld, niet tegenspreken. Want hoe pijnlijk het idee ook was dat de volwassen Marcos een crimineel was, ze bleef de hoop koesteren dat hij hier om een andere reden was.  En ze wilde zeker zijn dood niet op haar geweten hebben.

"Sorry dat ik tegen je zei dat ik Crystal heette," zei ze tegen Marcos.

Carlton grinnikte en ontspande weer. "Mazzelaar," zei hij tegen Marcos.

Marcos' blik bleef nog even op haar rusten voordat hij weer naar Carlton keek. "Ja, tot ze 's ochtends vroeg de deur uitglipte. Maar zo'n gezicht vergeet je nooit." Zijn ogen schoten een fractie van een seconde naar haar terug, en toen nam hij het glas champagne aan dat de butler hem aanbood. 

Brenna ontspande enigszins. Ze schudde haar hoofd toen de butler voor haar bleef staan en keek gewoon toe terwijl Carlton, Jesse en Marcos een toost uitbrachten op hun mogelijke vriendschap.