Onvermijdelijke kus - 3
Leo keek naar de mooie jonge, maar huilende vrouw tegenover haar en deed haar uiterste best de paniek die in haar opwelde te verbergen.
Nu was ze geen ijskoude Heks, maar van emotionele uitbarstingen werd ze...ongemakkelijk. Het werd altijd zo'n rommeltje. Moe had dat warme medeleven wel, maar dat had kennelijk een generatie overgeslagen. Leo had geen idee hoe ze met emoties om moest gaan.
Gezien het feit dat ze was opgegroeid in een luidruchtige, vaak chaotische familie zou je zeggen dat ze genoeg had kunnen oefenen.
Sinead en Flo, die elkaar in de haren vlogen over hoelang ze de badkamer bezet konden houden. Sonny, die zat te simmen omdat zijn footballteam weer eens had verloren. Cole, die zijn vrouw en zoon in het kraambed had verloren...Leo had twee jaar lang gezien hoe hij verteerd werd door verdriet.
In al deze situaties was Moe er geweest met kalme wijsheden en troost waar dat nodig was. En Leo, die zich er ongemakkelijk en een beetje verloren bij voelde, had gedaan waar zij goed in was: dingen regelen. Ze had een rooster voor de badkamer gemaakt. Ervoor gezorgd dat de lievelingssnacks van haar broer in huis waren wanneer hij terugkwam van de training. En wat Cole betrof? Ze had geregeld dat er maaltijden bij hem thuis bezorgd werden en dat zijn huis en advocatenkantoor schoongemaakt werden. Ze had contact met zijn collega's opgenomen, die ze bereid had gevonden een deel van zijn taken op zich te nemen tot hij weer aan het werk kon.
Ze mocht dan weglopen voor allerlei ingewikkelde emoties, maar ze kwam wel in actie. Zij regelde alles en iedereen eromheen. En daar was niemand zo goed in als zij.
Maar nu Gina Riley naast haar zat, met tranen in haar mooie bruine ogen, wist Leo het even niet. Gina zou gaan trouwen. Moesten aanstaande bruiden niet overlopen van geluk? O god, zou Gina soms twijfelen of ze wel moest gaan trouwen? Leo kon trouwlocaties verzorgen en alles regelen, maar ze deed niet aan psychologische adviezen of relatietherapie. Daar was ze echt niet geschikt voor.
"Gina, lieverd." Leo pakte een paar papieren zakdoekjes uit de doos die op het tafeltje onder het kantoorraam van de Inn stond en gaf ze aan Gina. "Gaat het wel?" Vanbinnen krom ze in elkaar. Hallo zeg, nee, natuurlijk ging het niet.
"Nee." Gina schudde haar hoofd, waardoor haar blonde paardenstaart over haar schouder zwiepte. Haar stem klonk in- en inverdrietig toen ze de zakdoekjes aanpakte en haar ogen ermee bette. "Het spijt me, Leo, het was niet mijn bedoeling jou hiermee lastig te vallen," zei ze verontschuldigend. Je kon nog steeds horen dat ze oorspronkelijk uit Georgia kwam. Ze was ongeveer vijf jaar geleden in Rose Bend komen wonen.
"Geeft niks, Gina. Echt niet. Trouwens, je bent niet alleen onze klant, je hebt ook de tweeling in groep acht in de klas gehad. Me dunkt dat we behoorlijk bij je in het krijt staan." Toen dat Gina een voorzichtig glimlachje ontlokte, moest Leo grijnzen. "Wil je ergens over praten? Ik wil niet opscheppen, maar ik kan heel goed luisteren." Dat was waar. Alweer vanwege die familie had ze geen keus gehad.